กัลยาณ-คิด

“ไอ้หนูซื้อมาม่าซองนึง เอายี่ห้อไวไวนะ”
ถามหาเป๊ปซี่ พอหยิบมาให้กลับบอกว่าเอายี่ห้อโค้ก
จำได้ว่าตอนสมัยเด็กที่บ้านผมเปิดร้านโชห่วย เวลาลูกค้ามาซื้อของ ผมมักงงกับการสั่งสินค้าแบบนี้

การเรียกชื่อสินค้าที่ผิดฝาผิดตัวแบบนี้ มีส่วนกระตุ้นให้ผู้ประกอบการ SME คิดจะสร้างแบรนด์เป็นของตนเอง มองว่าการมีแบรนด์เหมือนเป็นแต้มต่อในการทำธุรกิจ ซึ่งจริงๆก็เป็นอย่างนั้น แต่การทำแบรนด์ให้เป็นที่รู้จักและน่าเชื่อถือไม่ใช่เรื่องง่าย ผมใช้คำว่า ‘เป็นที่รู้จัก’ และ ‘น่าเชื่อถือ’ เพราะทั้งสองส่วนคือองค์ประกอบสำคัญของแบรนด์ ที่ต้องเน้นแยกเป็นสองส่วน เพราะแต่ละส่วนใช้ความพยายามต่างกัน ใช้ต้นทุนต่างกัน แต่สุดท้ายแบรนด์จะประสบความสำเร็จได้ ก็ต่อเมื่อทำทั้งสองส่วนได้ดี

ปั้นแบรนด์ไม่ไหว ทำอย่างไรดี?

“ไอ้หนูซื้อแฟ้บด้วยซองนึง เอายี่ห้อบรีสนะ”
“มีแฟซ่ามั๊ย ไม่ใช่แบบผงนะ เอาแบบน้ำๆครีมๆ รู้สึกจะชื่อสันสินอะไรประมาณนั้นแหละ”
จำได้ว่าตอนสมัยเด็ก ที่บ้านผมเปิดร้านโชห่วย เวลาลูกค้ามาซื้อของผมมักงงกับการสั่งสินค้าแบบนี้

การเรียกชื่อสินค้าที่ผิดฝาผิดตัวแบบนี้ มีส่วนกระตุ้นให้ผู้ประกอบการ SME คิดจะสร้างแบรนด์เป็นของตนเอง มองว่าการมีแบรนด์เหมือนเป็นแต้มต่อในการทำธุรกิจ ซึ่งจริงๆก็เป็นอย่างนั้น แต่การทำแบรนด์ให้เป็นที่รู้จักและน่าเชื่อถือไม่ใช่เรื่องง่าย